Viribus at fractis tandem se projicit ultro

In mediâ miserum semianimemque viâ.

Vix ibi stratus equi sonitum pedis audit, et oh spe
Quam lætâ adventum cor agitatur equi!
Dorsum, inquit, mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus

Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule! equus respondet, amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi,
Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique
Adveniunt quorum sis cito salvus ope.

Proximus armenti dominus bos solicitatus

Auxilium his verbis se dare posse negat,

Quando quadrupedum quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam;

Hinc me mandat amor. Juxtà istum messis acervum
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcumque negotia linquit,
Parcat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ ?
Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus

(Cujus ope effugias integer) hircus adest.

Febrem, ait hircus habes: heu sicca ut lumina languent!
Utque caput collo deficiente jacet !

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum,

Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te quem maturi canibus validique relinquunt
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro. Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto
Tristitia est nobis ingruitura!—Vale!

Avarus et Plutus.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque

Respicit ad sonitum respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,

Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam

Exultansque omnes conspicit intus opes..

Sed

Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes

Queis sua res tenuis creverat in cumulum,
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat ;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,
Hoc celasset adhuc si modo terra malum!
Nunc autem virtus ipsa est venalis ; et aurum
Quid contra vitii tormina sæva valet?

O inimicum aurum! O homini infestissima pestis

Cui datur illecebras vincere posse tuas

?

Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est, Et præter nomen nil retinere boni.

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;

Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,
Nec vitii quicquam est quod non inveneris ortum
Ex malesuadâ auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.

Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis

Ostendens, tremulum sic deus increpuit.

Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures ?
Ista tui similes tristia quisqne canit.

Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa,
Dum rapis et captas omnia, culpa tua est.
Mene execrandum censes, quia tam pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis?

Virtutis

Virtutis specie, pulchro cen pallio amictus
Quisque catus nebulo sordida facta tegit.
Atque suis manibus commissa potentia, durum
Et dirum subito vergit ad imperium.
Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam,
Idem aurum latet in pectore pestis edax.
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.
Auri et larga proba si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat

Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos
Et viduas lacrymis ora rigare vetat.

Quo sua crimina jure auro derivet avarus

Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?

Lege pari gladium incuset sicarrius atrox

Caso homine, et ferrum judicet esse reum.

Papilio et Limax.

Qui subito ex imis rerum in fastigia surgit,
Nativas sordes, quicquid agatur, olet.

In closing this series of Cowper's Translations, I must not fail to express my concern, that I am unable to present to my Reader, according to my intention, a specimen of the Henriade, as translated by the poetical Brothers.

I had been informed, that I should find their production in a Magazine for the year 1759I have indeed found in a Magazine of that period a version of the Poem, but not by the Cowpers; yet their version probably exists comprized in a periodical publication:-but my own researches, and those of a few literary friends, kindly diligent in enquiry, have hitherto been unable to discover it.

VOL. II.

EEE

APPENDIX,

(No. 8.)

During Cowper's visit to Eartham, he kindly pointed out to me three of his Papers in the last Volume of the Connoisseur.—I inscribed them with his name at the time, and imagine that the Readers of his Life may be gratified in seeing them inserted here. I find other Numbers of that Work ascribed to him, but the three following I print as his, on his own explicit authority. Number 119. Thursday, May 6, 1756.— Number 134. Thursday, August 19, 1756.—Number 138. Thursday Sept. 16, 1756.

THERE is no mark of our confidence taken more kindly by a friend, than the entrusting him with a sccret; nor any which he he is so likely to abuse. Confidants in general are like crazy firelocks, which are no sooner charged and cocked, than the spring gives way, and the report immediately follows. Happy to have. been thought worthy the confidence of one friend, they are impa