ξὺν τοῖς ὑπὸ σοῦ θανατωθεῖσιν, πλείοσιν ἢ καὶ ζωὴν ἔκανες διὰ πᾶσαν. ΗΜΙΧΟΡΟΣ. ἐν ᾧ γε θεομανεῖς καὶ φρενόπληκτοι χαροποί τ' ταυρέου τε δημοῦ ἄδην γέμοντες αἰγέου τ', -μὸν Φόβον αἰὲν ὄντα, τὸν Σιλῶνος ἀγλαὸν ναὸν κατοικοῦντ', αὐτὸς εἰσέ -πεμψ ̓ οἰστρήλατον μανίαν φρενοκλόπον, παρακόπους αὐτὸν προσκαλεῖν τὸν σφᾶς ὀλέσοντ', ἐπι -θυμοῦντας ἀσπερχές μόνον δ ̓ ἐν κραδία τερπνῶς παίγματ ̓ ἔχοντες, 1740 1750 λειπόμενοι δὲ νοῦ, λιπαροῦσιν αὐτοὶ, σφᾶς καὶ τάχιστα τὰν δύαν -τες πάθημα μωρίας, αὐτομάτῳ δὲ βουλᾷ, τῶν σφιν αἶψ ̓ ὀλεθρίων ἐπεσπεσόντων ἐφθάρησαν, ἀνόητοι πάνυ, τητωμένους γὰρ ἔλιπε Δαίμων, βεβλαμμένοι, ἢ φρενῶν ΗΜΙΧΟΡΟΣ. αὐτὸς δὲ, καίπερ ὄψιν ἐστερημένος, ἢ καὶ, τό γε δοκοῦν, ἀφανὴς, βλέπων τῆς φρενὸς ὄμμασιν, πυριφλεγὲς μένος τ ̓ ἤ 1760 1770 -γειρ ̓, ὡς αἰφνίδιον φῶς στεροπᾶς ἐκ σποδοῦ ἐκρήξαν, And as an evening dragon came, Assailant on the perched roosts, And nests in order ranged Of tame villatic fowl; but as an eagle His cloudless thunder bolted on their heads. So Virtue, given for lost, Depressed and overthrown, as seemed, Like that self-begotten bird, In the Arabian woods embost, That no second knows nor third, And lay erewhile a holocaust, From out her ashy womb now teemed, Revives, reflourishes, then vigorous most When most unactive deemed; And, though her body die, her fame survives 1700 ἣν γὰρ φθαρεῖσαν ἐς τὸ πᾶν ἐπῄκασαν, ἀπολωλυϊάν θ ̓ ὡς ἐκπατίαν, ὡς αὐτοφυὲς ἐν ̓Αραβικῶν δενδρέων, ἀνέστη, ὃ δὴ μουνογενὲς δεύτερον οὐκ, οὐδὲ τρίτον, δέχεται, ἐν ᾧπερ δ ̓ ὁλόκαυτον ὡς ἔκειτο, ἀναζῇ, γαστέρος δὲ φεψαλω -θείσης ἀναβρύει πάλιν, τότε μάλιστα βίον ἔχον ὅτε πλεῖστ ̓ ἀπειπεῖν ἐδόκει· σῶμα γὰρ θάνεν, 1790 |