The gentler, if severely thou exact not
More strength from me than in thyself was found.
And what if love, which thou interpretest hate, 790
The jealousy of love, powerful of sway
In human hearts, nor less in mine toward thee,
Caused what I did ? I saw thee mutable
Of fancy, feared lest one day thou wouldst leave me
As her at Timna; sought by all means therefore
How to endear, and hold thee to me firmest.
No better way I saw than by importuning
To learn thy secrets, get into my power
Thy key of strength and safety. Thou wilt say,
“Why then revealed ?”—I was assured by those 800
Who tempted me, that nothing was designed
Against thee but safe custody and hold.
That made for me; I knew that liberty
Would draw thee forth to perilous enterprises,
While I at home sat full of cares and fears,
Wailing thy absence in my widowed bed;
Here I should still enjoy thee, day and night,
Mine and love's prisoner, not the Philistines',
Whole to myself, unhazarded abroad,
Fearless at home of partners in my love.
810
μάλλον τύχους, μη μείζον εκπράξας έμε ών αυτός είχες σκεπτέον δε μή τι μου, μισείν δοκούση, ζήλος εξ έρωτος ήν γεγώς, ο καρδίας τε και φρενός μέδων, και ταύτα δράσας και κουφόνουν μαθουσά σε, δείσασα δ' ως άν αυτε χηρώσαντ' εμέ, ως πριν συ την Τιμνίτιν, έσπευδον τόδε, όπως σε συνδήσαιμι δυσλύτοις πέδαις" το δ' ήπόρουν, ει μή γε κεκτήμην ποθεν 830 την σην κρυφαίαν κλήδα της σωτηρίας. τί δ' ήν, εφ' ώ τόδ' εκμαθούσ' αυδάν έτλην; ή μην υπέσχονθ' ού με κλέπτοντες δόλο ως μηδεν εννοούντες εί γε μη σέθεν φρουράς αφύκτου δεσμά προς δ' εμού τόδ' ήν. σε γάρ σάφ' ήδη δια χερών συχνούς έχειν ελεύθερον μέλλοντα κινδύνους, έμε εάντα χήραν εν πολυστόνω λέχει ανδρός τε φρούδου περιδεά το δ' έμπαλιν μένοντα, πάννυχόν τε και πανήμερον
840 αυτή καθ' αυτήν είχον αν μόνη μόνον φιλούσα, και θύραθεν άψαυστον δύης, έρωτος αιχμάλωτον, ουκ εχθρού τινός.
These reasons in love's law have passed for good,
Though fond and reasonless to some perhaps ;
And love hath oft, well meaning, wrought much woe,
Yet always pity or pardon hath obtained.
Be not unlike all others, not austere
As thou art strong, inflexible as steel.
If thou in strength all mortals dost exceed,
In uncompassionate anger do not so.
How cunningly the sorceress displays
Her own transgressions, to upbraid me mine!
That malice, not repentance, brought thee hither,
By this appears. I gave, thou sayest, the example,
I led the way; bitter reproach, but true;
I to myself was false ere thou to me.
Such pardon therefore as I give my folly,
Take to thy wicked deed; which when thou seest
Impartial, self-severe, inexorable,
Thou wilt renounce thy seeking, and much rather
Confess it feigned. Weakness is thy excuse,
έρως μέν έσθ' ο τόνδε κυρώσας λόγον,
εί και παρ' άλλοις αλογίαν όφλισκάνει,
έρως μεν άκων πόλλ' απείργασται κακά,
αεί δ' αθώος έν βροτοίσιν εκρίθη.
μή νυν σιδηρόφρων τε κάκαμπτος μένει,
οιές τ' άρ' ούτις άλλος, εν ρώμης λόγω
άθελκτος ίσθι, μήδ', αριστεύων σθένος,
οργής απηνούς άθλον έν θνητούς λάβης.
ΣΑΜΨΩΝ.
αυτήν μεν ήδ' η φαρμακίς, πυκνό δόλο,
έμ’ ως αληθώς κερτομουσ', εμέμψατο.
κακόν φρονούσα, κου μεταλλαγείσα νούν,
ήκεις τεκμήριον δέ καί γάρ αυτός ή,
πικρόν τόδ', αψευδες δε, λοιδορείς εμέ,
ο πρώτος εις εμαυτόν αδικίας τύπος
τόσης προδείξας, πριν σε τολμήσαι ποτε.
όσον μεν ουν έμοιγε συγγνώμης λαχεϊν
της μωρίας έξεστι, σης πανουργίας
έχoις άν· εξ εμού δε κατ' έμαυτού δίκας
ορθάς ορώσα κάπαραιτήτους νόμους,
α νύν ματεύεις, πρόφασιν ως θηρωμένη,
τάχ αν μεθείης των φρενών άρρωστίαν
With God or man will gain thee no remission.
But love constrained thee ;-call it furious rage
To satisfy thy lust; love seeks to have love.
My love how could'st thou hope, who tookest the way
To raise in me inexpiable hate,
Knowing, as needs I must, by thee betrayed?
In vain thou striv'st to cover shame with shame,
In man or woman, though to thy own condemning,
Hear what assaults I had, what snares besides,
What sieges girt me round, ere I consented;
|