Page images
PDF
EPUB

Di bella gloria amante

Milton dal Ciel natio per varie parti
Le peregrine piante

Volgesti a ricercar scienze, ed arti;
Del Gallo regnator vedesti i Regni,
E dell' Italia ancor gl' Eroi più degni.

Fabro quasi divino

Sol virtù rintracciando il tuo pensiero
Vide in ogni confino

Chi di nobil valor calca il sentiero :
L'ottimo dal miglior dopo scegliea
Per fabbricar d'ogni virtu l' Idea.

Quanti nacquero in Flora

O in lei del parlar Tosco appreser l'arte,
La cui memoria onora

Il mondo fatta eterna in dotte carte,

Volesti ricercar per tuo tesoro,

E parlasti con lor nell'

Nell' altera Babelle

opre loro.

Per te il parlar confuse Giove in vano,
Che per varie favelle

Di se stessa trofeo cadde su'l piano:

Ch' Ode oltr' all Anglia il suo più degno Idioma Spagna, Francia, Toscana, e Grecia e Roma.

I più profondi arcani

Ch' occulta la natura e in cielo e in terra

Ch' à Ingegni sovrumani

Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra,

Chiaramente conosci, e giungi al fine
Della moral virtude al gran confine.

Non batta il Tempo l' ale,

Fermisi immoto, è in un fermin si gl' anni,
Che di virtù immortale

Scorron di troppo ingiuriosi a i danni;
Che s' opre degne di Poema e storia
Furon gia, l'hai presenti alla memoria.

Dammi tua dolce Cetra

Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto,
Ch' inalzandoti all' Etra

Di farti huomo celeste ottiene il vanto,
Il Tamigi il dirà che gl' e concesso
Per te suo cigno pareggiar Permesso.

Io che in riva del Arno

Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro
So che fatico indarno,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo ;
Freno dunque la lingua, e ascolto il core
Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del sig. ANTONIO FRANCINI, gentilhuomo
Fiorentino.

[ocr errors]

JOANNI MILTONI

LONDINENSI:

Juveni patrid, virtutibus eximio ;

VIRO qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; Et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat :

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferent; cujus opera ad plausus hortantur, sed venusate * vocem laudatoribus adimunt.

Cui in memoriâ totus orbis ; in intellectu sapientia ; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia ; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistrâ philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione :

Exquirenti, restauranti, percurrenti

At cur nitor in arduum ?

Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ at amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Datus* Patritius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

* Vastitate, edit. 1645.

+ Carlo Dati: one of Milton's literary friends at Florence. Vide Epitaph. Damon.

ELEGIARUM

LIBER.

ELEG. I.-AD CAROLUM DEODATUM. *

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas ;
Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm crede juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostrî, tàmque fidele caput,
Quódque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Méque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrásque negantia molles,
Quàm malè Phoebicolis convenit ille locus!
Nec duri libet usque minas perferre Magistri
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,

Non ego vel profugi nomen, sortémve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O utinam vates nunquam graviora tulisset

* Charles Deodate was one of Milton's most intimate friends. He was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at Saint Paul's school in London; and thence was sent to Trinity College, Oxford, where he was entered in the year 1621, at thirteen years of age. He was a fellow-collegian there with Alexander Gill, another of Milton's intimate friends, who was successively Usher and Master of Saint Paul's school. He died in 1638.

Warton.

Ille Tomitano flebilis exul agro;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi primo Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres.
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus

Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris ;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat,

Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit,
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor
Conscia funereo pectora torre movens,
Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus,
Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hîc blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.

Ah quoties dignæ stupui miracula formæ
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus;
Colláque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,

Et decus eximium frontis, tremulósque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor;
Pellacésque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor!
Cedite laudatæ toties Heroides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem, Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniámque Ninon Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ, Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus.

« ՆախորդըՇարունակել »