"Et nec inultus" ait "temnes mea sacra Britanne, Supplicium spretâ religione dabis. Et si stelligeras unquam penetraveris arces, Non nisi per flammas triste patebit iter." O quàm funesto cecinisti proxima vero, Verbáque ponderibus vix caritura suis! Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni Ibat ad æthereas umbra perusta plagas.
QUEM modò Roma suis devoverat impia diris, Et Styge damnârat, Tænarióque sinu, Hunc vice mutatâ jam tollere gestit ad astra, Et cupit ad superos evehere
IN INVENTOREM BOMBARDE.
IAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas, Qui tulit ætheream solis ab axe facem; At mihi major erit, qui lurida creditur arma, Et trifidum fulmen surripuisse Jovi.
AD LEONORAM ROME CANENTEM.
ANGELUS unicuique suus sic credite gentes Obtigit æthereis ales ab ordinibus. Quid mirum? Leonora tibi si glorio major. Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum. Aut Deus, aut vacui certè mens tertia cœli Per tua secretò guttura serpit agens; Serpit agens, facilisque docet mortalia corda. Sensim immortali assuescere posse sono. Quòd si cuncta quidèm Deus est, per cunctáque fusus In te unâ loquitur, cætera mutus habet.
ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam, Cujus ab insano cessit amore furens.
* Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the Lady whom Milton celebrates in these three Latin Epigrams, were esteemed by their contemporaries the finest singers in the world.-Warton.
Ah miser ille tuo quantò feliciùs ævo Perditus, et propter te Leonora foret! Et te Pieriâ sensisset voce canentem Aurea maternæ fila movere lyræ, Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo Sævior, aut totus desipuisset iners, Tu tamen errantes cæcâ vertigine sensus Voce eadem poteras composuisse tuâ ; Et poteras ægro spirans sub corde quietem Flexanimo cantu restituisse sibi.
CREDULA quid liquidam Sirena Neapoli jactas, Claraque Parthenopes fana Achelöiados Littoreámque tuâ defunctam Naiada ripâ Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo? Illa quidem vivitque, et amoenâ Tibridis undâ Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic Romulidum studiis ornata secundis, Atque homines cantu detinet atque deos.
IN SALMASH HUNDREDAM.
Quis expedivit Salmasio suam Hundredam, Picámque docuit verba nostra conari ? Magister artis venter, et Jacobæi
Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quod si dolosi spes refulserit nummi,
Ipse, Antichristi qui modo primatum Papæ Minatus uno est dissipare sufflatu, Cantabit ultrò Cardinalitium melos.
GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo. Qui frigidâ hyeme incolitis algentes freta! Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
This Epigram is in Milton's Defensio against Salmasius. This is in the Defensio secunda. It is introduced with the following ridicule on Morus, the subject of the next Epigram, for having predicted the wonders to be worked by Salmasius's new edition, or rather reply. "Tu igitur ut pisciculus ille anteambulo, præcurris balænam Salmasium."
Bonus, amicire nuditatem cogitat; Chartæque largus apparat papyrinos Vobis cucullos, præferentes Claudii Insignia, noménque et decus, Salmasii : Gestetis ut per omne cetarium forum Equitis clientes, scriniis mungentium Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.
GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori, Quis benè moratam, morigerámque, neget?
APOLOGUS DE RUSTICO ET HERO.
RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis Legit, et urbano lecta dedit domino: Hinc incredibili fructus dulcedine captus Malum ipsam in proprias transtulit areolas. Hactenus illa ferax, sed longo debilis ævo, Mota solo assueto, protinus aret iners. Quod tandem ut patuit domino, spe lusus inani, Damnavit celeres in sua damna manus, Atque ait, "Heu quanto satius fuit illa coloni, Parva licèt, grato dona tulisse animo!
Possem ego avaritiam frænare, gulàmque voracem: Nunc periere mihi et foetus et ipse parens."
AD CHRISTINAM SUECORUM REGINAM, NOMINE
BELLIPOTENS virgo, septem regina trionum, Christina, Arctor lucida stella poli! Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas, Utque senex, armis impiger, ora tero: Invia fatorum dum per vestigia nitor, Exequor et populi fortia jussa manu. Ast tibi submittit frontem reveréntior umbra Nec sunt hi vultus regibus usque truces.
*This piece first appeared in the edition 1673.
IN OBITUM PROCANCELLARII, MEDICI.*
PARERE Fati discite legibus, Manúsque Parcæ jam date supplices, Qui pendulum telluris orbem läpeti colitis nepotes. Vos si relicto mors vaga Tænaro Semel vocârit flebilis, heu moræ Tentantur incassùm dolique;
Per tenebras Stygis ire certum est.
Si destinatam pellere dextera Mortem valeret, non ferus Hercules Nessi venenatus cruore
Emathia jacuisset Oeta.
Nec fraude turpe Palladis invidæ Vidisset occisum Ilion Hectora, aut Quem larva Pelidis peremit
Ense Locro, Jove lacrymante. Si triste fatum verba Hecatëia Fugare possint, Telegoni parens Vixisset infamis, potentique Ægiali soror usa virga. Numénque trinum fallere si queant Artes medentům, ignotáque gramina, Non gnarus herbarum Machaon Eurypyli cecidisset hastâ.
*This Ode is on the death of Doctor John Goslyn, Master of Caius College, and King's Professor of Medicine at Cam- bridge; who died while a second time Vice-Chancellor of that University, in October, 1626. See Fuller's Hist. Cambr. p. 164. Milton was now seventeen. But he is here called sixteen in the editions of 1645, and 1673.-Warton.
Læsisset et nec te Philyreie Sagitta Echidnæ perlita sanguine, Nec tela te fulmênque avitum Cæse puer genitricis alvo. Tuque O alumno major Apolline, Gentis togatæ cui regimen datum, Frondosa quem nunc Cirrha luget, Et mediis Helicon in undis, Jam præfuisses Palladio gregi Lætus, superstes, nec sine gloria, Nec puppe lustrâsses Charontis Horribiles barathri recessus. At fila rupit Persephone tua Irata, cùm te viderit artibus Succóque pollenti tot atris Faucibus eripuisse mortis. Colende Præses, membra precor tua Molli quiescant cespite, et ex tuo Crescant rosa, calthæque busto, Purpureóque hyacinthus ore.
Sit mite de te judicium Æaci, Subrideátque Etnea Proserpina, Interque felices perennis Elysio spatiere campo.
JAM pius extremâ veniens läcobus ab arcto Teucrigenas populos, latéque patentia regna Albionum tenuit, jámque inviolabile fœdus Sceptra Caledoniis conjuxerat Anglica Scotis: Pacificusque novo felix divésque sedebat In solio, occultique doli securus et hostis: Cúm ferus ignifluo regnans Acheronte tyrannus, Eumenidum pater, æthereo vagus exul Olympo, Fortè per immensum terrarum erraverat orbem, Dinumerans sceleris socios, vernásque fideles, Participes regni post funera mosta futuros: Hic tempestates medio ciet aëre diras, Illic unanimes odium struit inter amicos, Armat et invictas in mutua viscera gentes; Regnáque oliviferâ vertit florentia pace,
quoscunque videt puræ virtutis amantes, Hos cupit adjicere imperio, fraudúmque magister Tentat inaccessum sceleri corrumpere pectus,
« ՆախորդըՇարունակել » |