Abductum Aoniæ jucunda per otia ripa Phœbæo lateri comitem finis ire beatum. Officium chari taceo commune parentis, Me poscunt majora, tuo pater optime sumptu Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, et quæ Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere suasiste quos jactat Gallia flores, Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbariscos testatus voce tumultus, Quæque Palæstinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum, subjectaque cœlo Terra parens, terræque et cœlo interfluus aer, Quicquid et unda tegit, pontique agitabile marmor, Per te nosse licet, per te, si nosse libebit. Dimotáque venit spectanda scientia nube, Nudaque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugisse velim, ni sit libâsse molestum.
I nunc, confer opes quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Perüanaque regna præoptas. Quæ potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, cœlo? Non potiora dedit, quamvis et tuta fuissent, Publica qui juveni commisit lumina nato At que Hyperionios currus, et fræna diei, Et circum undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego jam doctæ pars quamlibet ima catervæ Victrices hederas inter, laurosque sedebo, Jamque nec obscurus populo miscebor inerti, Vitabunque oculos vestigia nostra profanos. Este procul vigiles curæ, procul este querelæ, Invidiæque acies transverso tortilis hirquo, Sæva nec anguiferos extende calumnia rictus : In me triste nihil fœdissima turba potestis, Nec vestri sum juris ego; securaque tutus Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.
At tibi, chare pater, postquam non æqua merenti Posse referre datur, nec dona rependere factis, Sit memorâsse satis, repetitaque munera grato Percensere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O nostri, juvenilia carmina, lusus, Si modo perpetuos sperare audebitis annos, Et domini superesse rogo, lucemque tueri, Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco, Forsitan has laudes, decantatumque parentis Nomen, ad exemplum, sero servabitis ævo.
Ad Salsillum Poetam Romanum ægrotantem.
O MUSA gressum quæ volens trahis claudum, Vulcanioque tarda gaudes incessu, Nec sentis illud in loco minus gratum, Quàm cùm decentes flava Deiope suras Alternat aureum ante Junonis lectum, Adesdum et hæc s'is verba pauca Salsillo Refer, Camœna nostra cui tantum est cordi, Quamque ille magnis prætulit immeritò dîvis. Hæc ergo alumnis ille Londini Milto, Diebus hisce qui suum linquens nidum Polique tractum, (pessimus ubi ventorum, In sanientis impotensque pulmonis Pernix anhela sub Jove exercet flabra) Venet feraces Itali soli ad glebas, Visum superbâ cognitas urbes famâ Virosque doctæque indolem juventutis, Tibi optat idem hic fausta multa Salsille, Habitumque fesso corpori penitùs sanum ; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Præcordiisque fixa damnosum spirat. Nec id pepercit impia quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos. O dulce divům munus, O salus Hebes Germana! Tuque Phoebe morborum terror Pythone Cæso, sive tu magis Pæan Libenter audis, hic tuus sacerdos est. Querceta Fauni, vosque rore vinoso Colles benigni, mitis Evandri sedes, Siquid salubre vallibus frondet vestris, Lavemen ægro ferte certatim vati. Sic ille charis redditus rursùm Musis Vicina dulci prata mulcebit cantu. Ipse inter atros emirabitur lucos Numa, ubi beatum degit otium æternum, Suam reclivis semper geriam spectans. Tumidusque et ipse Tibris hinc delinitus Spei savebit annuæ colonorum :
Nec in sepulchris ibit obsessum reges Nimiùm sinistro laxus irruens loro: Sed fræna melius temperabit undarum, Adusque curvi falsa regna Portumni.
Joannes Baptista Mansus Marchio Vilensis, vir ingenii laude, tum litterarum studio, necnon et bellica virtute apud Italos clarus in primis est. Ad quem Torquati Tassi dialogus extat de Amicitia scriptus; erat enim Tassi amicissimus; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus Gerusalemme Conquistata, lib 20.
Fra cavalier magnanimi, e Corteci Risplende il Manso-
Is authorem Neapoli commorantem summa benevolentia prosecutus est, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hospes ille antequam ab ea urbe discederet, ut ne ingratum se ostenderat, hoc carmen misit.
HAEC quoque Manse tuæ meditantur carmina laudi Pierides, tibi Manse choro notissime Phobi, Quandoquidem ille alium haud æquo est dignatus Post Galli cineres et Mecenatis Hetrusci [honore, Tu quoque, si nostræ tantum valet âura Camœnæ, Victrices hederas inter, laurosque sedebis. Te pridem magno felix concordia Tasso Junxit, et æternis inscripsit nomina chartis. Mox tibi dulciloquam non inscia Musa Marinum Tradidit, ille tuum dici se gaudet alumnum, Dum canit Assyrios divům prolixus amores; Mollis et Ausonias stupefecit carmine nymphas. Ille itidem moriens tibi soli debita vates Ossa tibi soli, supremaque vota reliquit. Nec manes pietas tua chara fefellit amici, Vidimus aridentem operoso ex aere poetam. Nec satis hoc visum est in utrumque, et nec pia ces- Officia in tumulo, cupis integros repere Orco,
Quâ potes, atqua avidas Parcarum eludere leges: Amborum genus, et varia sub sorte peractam Describis vitam, moresque, et dona Minervæ; Emulus illius Mycalen qui natus ad altam Rettulit Æolii vitam facundus Homeri, Ergo ego te Cliùs et magni nomine Phoebi, Manse pater, jubeo longum salvere per ævum Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe. Nec tu longinquam bonus aspernabare Musam, Quæ nuper gelida vix enutrita sub Arcto Imprudens Italas ausa est volitare per urbes.
Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos Credimus obscuras noctis sensisse per umbras, Quà Thamesis late puris argenteus urnis Oceani Glaucos perfundit gurgite crines. Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras. Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phœbo, Quà plaga septeno mundi sulcata Trione Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phœbo, Flaventes spicas, et lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibit nisi vana vetustas) Misimus, et lectas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua sacris operata deorum Heroum laudes imitandaque gesta canebant) Hinc quoties festo cingunt altaria cantu Delo in herbosâ Graia de more puellæ Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo, Fatadicamque Upin, cum flavicomâ Hecaërge, Nuda Caledonio variatas pectora fuco. Fortunate senex, ergo quacunque per orbem Torquati decus, et nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui succrescet fama Marini, Tu quoque in ora frequens venies plausumque Et parili carpes iter immortale volatu. [virorum, Dicetur tum sponte tuos habitasse penates Cynthius, et famulas vinesse ad limina Musas: At non sponte domum tamen idem, et regis adivit Rura Pheretiadæ cœlo fugitivus Apollo; Ille licet magnum Alciden susceperat hospes ; Tantùm ubi clamosos placuit vitare bubulcos, Nobile mansueti cessit Chironis in antrum, Irriguous inter saltus frondosaque tecta Peneium prope rivum: ibi sæpe sub ilice nigrâ Ad cithara strepitum blandâ prece victus amici Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa suo, barathro nex fixa sub imo Saxa stetere loco, nutat Trachinia rupes, Nec sentit solitas, immania pondera, silvas, Emotæque suis properant de collibus orni, Mulcenturque novo maculosi carmine lynces. Diis delecte senex, te Jupiter æquus oportet Nascentem, et miti lustrarit lumine Phœbus, Atlantisque nepos; neque enim nisi charus ab ortu Diis superis poterit magno favisse poetæ. Hinc longæva tibi lento sub flore senectus Vernat, et Æsonios lucratur vivida fusos, Nondum deciduos servans tibi frontis honores,
Ingeniumque vigens, et adultum mentis acumen. O mihi si mea sors talem concedat amicum Phœbæos decorasse viros jui tam bene nôrit, Si quando indigenas evocabo in carmine reges, Arturumque etiam sub terris bella moventem; Aut dicum invicta sociali foedere mensæ Magnanimos Heroas, et (O modo spiritus adsit) Frangam Saxonicas Britonem sub Marte phalanges. Tandem ubi non tacitæ permensus tempore vitæ, Annorumque satur cineri sua juro relinquam, Ille mihi lecto madidis astaret ocellis, Astanti sat erat si dicam sim tibi curæ ; Ille meos artus liventi morte solutos Curaret parvet componi moliter urna. Forsitan et nostros ducat de marmore vultus, Nectens aut Paphia myrti aut Parnasside lauri Fronde comas, at ego secura pace quiescam. Tum quoque, si qua fides, si præmia certa bonorum, Ipse ego cælicolum semotus in æthera divům, Quò labor et mens pura vehunt, atque ignea virtus, Secreti hæc aliqua mundi de parte videbo (Quantum fata sinunt) et tota menta serenùm Ridens purpureo suffundar lumine vultus, Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
Thyrsis et Damon ejusdem viciniæ pastores, eadem studia secuti a pueritia amici erant, ut qui plurimum. Thyrsis animi causa profectus peregre de obitu Damonis nuncium accepit. Domum postea reversus, et rem ita esse comperto, se, suamque solitudinem hoc carmine deplorat. Damonis autem sub persona hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruriæ Luca paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrina, clarissimisque cæteris virtutibus, dum viverit, juvenis egregius.
HIMERIDES nymphæ (dam vos et Daphnin et Et plorata diu meministis fata Bionis) [Hylan, Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen: Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis, Et quibus assiduis exercuit antra querelis, Fluminaque, fontesque vagos, memorumque recessus, Dum sibi præreptum queritur Damona, neque altam Luctibus exemit noctem loca sola pererrans. Et jam bis viride surgebat calmus arista, Et totidem flavas numerabant horrea messes,
« ՆախորդըՇարունակել » |