Page images
PDF
EPUB

Quamque Stagyrites a generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius heros b
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios, illo præeunte, recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi;
Pieriosque hausi latices, Clioque favente,
Castalio sparsi læta ter ora mero.

Flammeus at signum ter viderat arietis Æthon ",
Induxitque auro lanea terga novo;

Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem
Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu,
Aut linguæ dulcis aure bibisse sonos.
Vade igitur, cursuque Eurum præverte sonorum
Quam sit opus monitis, res docet, ipsa vides.
Invenies dulci cum conjuge forte sedentem,

Mulcentem gremio pignora cara suo:

Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum
Versantem, aut veri Biblia sacra Dei;
Cœlestive animas saturantem rore tenellas,

Grande salutiferæ religionis opus.

Utque solet, multam sit dicere cura salutem,

Dicere quam decuit, si modo adesset, herum.

[blocks in formation]

Hæc quoque, paulum oculos in humum defixa modestos,
Verba verecundo sis memor ore loqui :-

Hæc tibi, si teneris vacat inter prælia Musis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem ;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.

Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris a lento Penelopeia viro.

Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus merito, noxamque fatetur,
Et pudet officium deseruisse suum.

Tu modo da veniam fasso, veniamque roganti;
Crimina diminui, quæ patuere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.

50

55

GO

in Ovid's "Ibis,"'-"Cliniadæque modo," &c. v. 635. Alcibiades, the son of Clinias, was anciently descended from Eurysaces, a son of the Telamonian Ajax.-T. WARTON. a Aristotle, preceptor to Alexander the Great.-T. WARTON.

b Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius heros.

Phoenix, the son of Amyntor, and Chiron, both instructors of Achilles. The instances are, of the love of scholars to their masters, in ancient history.—T. WARTON.

Two years and one month; in which had passed three vernal equinoxes, two springs and two winters. Young, we may then suppose, went abroad in February, 1628, when Milton was about fifteen. But compare their prose correspondence, where Milton says, "quod autem plusquam triennio nunquam ad te scripserim."-T. WARTON.

Sæpe sarissiferi a crudelia pectora Thracis
Supplicis ad mostas delicuere preces :
Extensæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat et iratos hostia parva Deos.

Jamque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultra ducere passus Amor;

Nam vaga Fama refert, (heu, nuntia vera malorum !)

In tibi finitimis bella tumere locis ;

Teque tuamque urbem truculento milite cingi,

Et jam Saxonicos arma parasse duces e.

Te circum late campos populatur Enyo,

Et sata carne virum jam cruor arva rigat;
Germanisque suum concessit Thracia Martem;
Illuc Odrysios Mars pater egit equos;
Perpetuoque comans jam deflorescit oliva,
Fugit et ærisonam diva perosa tubam,
Fugit, io! terris, et jam non ultima virgo

Creditur ad superas justa volasse domos.
Te tamen interea belli circumsonat horror,
Vivis et ignoto solus inopsque solo f;
Et, tibi quam patrii non exhibuere penates,
Sede peregrina quæris egenus opem 8.
Patria, dura parens, et saxis sævior albis,
Spumea quæ pulsat littoris unda tui;
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,

Siccine in externam ferrea cogis humum ?
Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis
Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus,
Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique,

Quæ via post cineres ducat ad astra, docent?
Digna quidem, Stygiis quæ vivas clausa tenebris,
Æternaque animæ digna perire fame!

Sæpe sarissiferi.

[blocks in formation]

From the Macedonian "sarissa," or "pike;" whence soldiers were called "sarissophori." See Liv. ix. 19. And Ovid, "Met." xii. 466.-Todd.

e Et jam Saxonicos arma parasse duces.

About the year 1626, when this Elegy was written, the imperialists, under General Tilly, were often encountered by Christian, Duke of Brunswick, and the Dukes of Saxony, particularly Duke William of Saxe Weimar, and the Duke of Saxe Lauenberg, in Lower Saxony, of which Hamburg, where Young resided, is the capital. See v. 77. Germany in general, either by invasion or interior commotions, was a scene of the most bloody war, from the year 1618 till later than 1640. Gustavus Adolphus conquered the greater part of Germany about 1631.-T. WARTON.

f Vivis et ignoto solus inopsque solo.

These circumstances, added to others, leave us strongly to suspect that Young was a nonconformist, and probably compelled to quit England on account of his religious opinions and practice. He seems to have been driven back to England, by the war in the Netherlands, not long after this Elegy was written.-T. WARTON.

Sede peregrina quæris egenus opem.

Before and after 1630, many English ministers, puritanically affected, left their cures, and settled in Holland, where they became pastors of separate congregations; when matters took another turn in England, they returned, and were rewarded for their unconforming obstinacy in the new presbyterian establishment.-T. WART ON.

Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim
Pressit inassueto devia tesqua pede,
Desertasque Arabum salebras, dum regis Achabi
Effugit, atque tuas, Sidoni dira 1, manus :
Talis et, horrisono laceratus membra flagello i,
Paulus ab Emathia pellitur urbe Cilix.
Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iësum
Finibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor ossa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intententque tibi millia tela necem ;

At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Deque tuo cuspis nulla cruore bibet.

Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus;
Ille tibi bustos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub moenibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras

Misit ab antiquis prisca Damascus agris ;
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuraque alta virum.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEG. V.

In Adventum Veris.
ANNO ETATIS 201.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro

Jam revocat Zephyros vere tepente novos;

h Sidoni dira.

100

105

110

115

120

125

Jezebel, the wife of Ahab, was the daughter of Ethbaal, king of the Sidonians. "Sidoni" is a vocative, from Sidonis, often applied by Ovid to Europa, the daughter of Agenor, king of Syria.-T. WARTON.

i Talis et, horrisono laceratus membra flagello, &c.

Whipping and imprisonment were among the punishments of the arbitrary Starchamber, the threats "regis Achabi," which Young fled to avoid.-T. WARTON.

i Et tu (quod superest miseris), &c.

From many obvious reasons, At tu is likely to be the true reading.-T. WARTON. k This wish, as we have seen, came to pass. He returned; and, when at length his party became superior, he was rewarded with appointments of opulence and honour.— T. WARTON.

In point of poetry, sentiment, selection of imagery, facility of versification, and Latinity, this Elegy, written by a boy, is far superior to one of Buchanan's on the same subject, entitled "Maiæ Calendæ."-T. WARTON.

Induiturque brevem Tellus reparata juventam,
Jamque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniumque mihi munere veris adest m?
Munere veris adest, iterumque vigescit ab illo,

(Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit opus.
Castalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt;
Concitaque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intus agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro
Implicitos crines; Delius ipse venit.

Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,

Perque vagas nubes corpore liber eo;

Perque umbras, perque antra feror, penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora deum;

Intuiturque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo;
Profuerint isto reddita dona modo.

Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis,
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylva, simul incipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.
Veris, io! rediere vices; celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis opus.
Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva,
Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opacæ,
Horrida cum tenebris exulat illa suis:

Jamque Lycaonius, plaustrum cœleste, Boötes
Non longa sequitur fessus ut ante via;
Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto
Excubias agitant sidera rara polo :

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Di timuere scelus.

Forte aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cum primo sole rubescit humus,

Hac, ait, hac certe caruisti nocte puella,
Phoebe, tua, celeres quæ retineret equos.
Læta suas repetit silvas, pharetramque resumit
Cynthia, luciferas ut videt alta rotas;

[blocks in formation]
[blocks in formation]

See v. 23. There is a notion that Milton could write verses only in the spring or summer, which perhaps is countenanced by these passages: but what poetical mind does not feel an expansion or invigoration at the return of the spring;-at that renovation of the face of nature, with which every mind is in some degree affected ?-T. WARTON.

Et, tenues ponens radios, gaudere videtur

[ocr errors]

Officium fieri tam breve fratris ope.

'Desere," Phœbus ait, "thalamos, Aurora, seniles ;
Quid juvat effœto procubuisse toro?

Te manet Æolides n viridi venator in herba;
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet."
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ocyus urget equos.
Exuit invisam Tellus rediviva senectam,

Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos ;
Et cupit, et digna est: quid enim formosius illa,
Pandit ut omniferos luxuriosa sinus,

Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto
Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis!
Ecce! coronatur sacro frons ardua luco,
Cingit ut Idæam pinea turris Opim ;
Et vario madidos intexit flore capillos,
Floribus et visa est posse placere suis.
Floribus effusos ut erat redimita capillos,
Tænario placuit diva Sicana deo.
Aspice, Phœbe; tibi faciles hortantur amores,
Mellitasque movent flamina verna preces :
Cinnamea Zephyrus leve plaudit odorifer ala,
Blanditiasque tibi ferre videntur aves.
Nec sine dote tuos temeraria quærit amores
Terra, nec optatos poscit egena toros;
Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus
Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos :
Quod, si te pretium, si te fulgentia tangunt
Munera, (muneribus sæpe coemptus amor)
Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto,
Et superinjectis montibus, abdit opes.

Ah, quoties, cum tu clivoso fessus Olympo
In vespertinas præcipitaris aquas,

"Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno
Hesperiis recipit cærula mater aquis?

80

Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lympha?
Dia quid immundo perluis ora salo?

Frigora, Phœbe, mea melius captabis in umbra;

Huc ades, ardentes imbue rore comas.

Mollior egelida veniet tibi somnus in herba;
Huc ades, et gremio lumina pone meo :
Quaque jaces, circum mulcebit lene susurrans
Aura per humentes corpora fusa rosas;

Te manet Eolides, &c.

85

90

Cephalus, with whom Aurora fell in love as she saw him hunting on Mount Hymettus. And Cephalus is "the Attick boy," with whom Aurora was accustomed to hunt, "Il Pens." v. 124.-T. WARTON.

[blocks in formation]
« ՆախորդըՇարունակել »