PURGATOREM animæ derisit Iacobus ignem,
Et sine quo superûm non adeunda domus.
Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale coronâ,
Movit et horrificum cornua dena minax.
Et nec inultus ait temnes mea sacra Britanne
Supplicium spreta religione dabis.
Et si stelligeras unquam penetraveris arces,
Non nisi per flammas triste patebit iter.
O quàm funesto cecinisti proxima vero,
Verbaque ponderibus vix caritura suis!
Nam prope Tartareo sublime rotatus ab igni
Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.
QUEM 'nodò Roma suis devoverat impia diris, Et Styge damnârat Tænarioque sinu,
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestit ad astra. Et cupit ad superos evehere usque Deos.
LAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,
Qui tulit ætheream solis ab axe facem:
At mihi major erit, qui lurida creditur arma
Et trifidum fulmen surripuisse Jovi.
AD LEONORAM ROME CANENTEM.
ANGELUS unicuique suus (sic credite gentes)
Obtigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum? Leonora tibi si gloria major?
Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum.
Aut Deus, aut vacui certè mens tertia coli
Per tua secretò guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda
Sensim immortali assuescere posse sono.
Quòd si cuncta quidem Deus est, per cuncaque fusu
In te unâ loquitur, cætera mutus habet.
ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam,
Cujus ab insano cessit amore furens.
Ah miser ille tuo quantò feliciùs ævo
Perditus, et propter te, Leonora, foret!
Et te Pieriâ sensisset voce canentem
Aurea maternæ fila movere lyræ,
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,
Tu tamen errantes cæcâ vertigine sensus
Voce eadem poteras composuisse tuâ;
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.
CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas, Claráque Parthenopes fana Achelöiados,
Littoreamque tuâ defunctam Naiada ripâ
Corpore Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidem vivitque, et amonâ Tibridis undâ
Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic Romulidum studiis ornata secundis,
Atque homines cantu detinet atque Deos.
IN SALMASII HUNDREDAM.
QUIS expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picámque docuit verba nostra conari?
Magister artis venter, et Jacobai
Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quòd si dolosi spes refulserit numını,
Ipse, Antichristi qui modo primatum Papæ
Minatus uno est dissipare sufflatu,
Cantabit ultrò Cardinalitium melos.
GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium sale
Qui frigida hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
Bonus, amicire nuditatem cogitat;
Chartæque largus apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, noménque et decus, Salmasii:
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.
IN OBITUM PROCANCELLARII, MEDICI.
PARERE fati discite legibus,
Manusque Parcæ jam date supplices,
Qui pendulum telluris orbem
Läpeti colitis nepotes.
Vos si relicto mors vaga Tænaro
Semel vocârit flebilis, heu mora
Tentantur incassùm, dolique;
Per tenebras Stygis ire certum est.
Si destinatam pellere dextera
Mortem valeret, non ferus Hercules
Nessi venenatus cruore,
Emathiâ jacuisset Oetâ.
Nec traude turpi Palladis invidæ
Vidisset occisum Ilion Hectora, aut
Quem larva Pelidis peremit
Ense Locro, Jove lacrymante.
Si triste fatum verba Hecatëia
Fugare possint, Telegoni parens
Vixisset infamis, potentique
Ægiali soror usa virgâ.
Numenque trinum fallere si queant
Artes medentûm, ignotaque gramina.
|