EDWINUS ET EMMA.

EX ANGLICO POEMATE.

VIDE MALLET.

UO finus extremæ patuit convallis, in umbrâ

QU

Sylvarum fteterant limina parva cafæ ;

Pulchrior, hanc tenuit pacis, fedemque falutis

Emma rofà, matris cura beata bonæ ;

Heu! vetulæ matri votum jam reftitit unum,
Emmæ vita fuæ profpera, morfque fibi.

Purpura per malas rubuit molliffima fuaves,
Sic Aurora novo verna rubore micat.

Noftri ruris honor! te nulla fuperbia temnat :
Dat fua fol gemmæ lumina, datque rofæ.
Confumebat amor juvenes, tabefque puellas
Invidiæ, palmâ deficiente, dolor.

Nefcia fplendoris, fplendebat clarior omni;

Venit et Edwinus, qui petit hancce rofam. Non artes nôrat; radios fibi lumina molles

Vibrârunt

ג

Vibrârunt, animi figna ferena boni.

Mutua jamque novos agnofcunt corda calores,
Queîs nihil effe doli caftus uterque putat ;

Sæpè et jucundi carpebant gaudia amoris ;
Gaudia crudelis fors diuturna negat.

Nam foror Edwini, cui mens livoris et odî
Plena fuit, fævâ concipit arte dolos;

Quin et nulla patrem pietas, clementia nulla
Mollit; non faxum durius, auctor opum.

Viderat ille diù alternas jam pafcere flammas,
Viderat ille diù pafcere, corde ferus ;

At tandèm ulteriùs vetuit producere amores:
Edwini pectus prælia quanta trahunt!

Impete diverfo motus, non juffa recufat,
Sed rapit injuffu pectore fixus amor.

Sæpè tegunt fentes inter dumeta vagantem,

(Nam pater iratâ visere voce vetat)

Fraude

Fraude notare probâ veftigia fæpè folebat,

Quò lacrymofa pedes contulit Emma fuos ; Sæpè etiam errabat lunæ fub luce malignâ, Exfpirans animo tristia multa gravi.

Quo fuit ore decor, miferi nunc pallor amantis :
(Languida fic ventis lilia quaffa cadunt)

Jamque angore animos fero cruciante, parentes
Impendent nato, quem mala fata premunt.

Ora rigant lacrymis, votis cœlumque fatigant;

Ah! quid vota juvant, quid lacrymæve juvant? Ah! morior; morior; pia fi clementia (clamat) • Corda movet, mæftis, oh! mihi cara, precor, • Adftet nunc oculis, femper mihi fola voluptas!' Adstat, mæsta manum jam tenet ipfa manu, Et gelidam fpargit lacrymis; aurora cadenti

Narciffo roris fic nova fpargit aquas.

At malefida foror verba anxia comprimit Emmæ,

Quæ

Quæ dictura fuit; (væ! fuit atra foror)

O dilecte mihi juvenis, mihi vivito, vivito care.'
Exfpes inde domum vix trahit Emma pedes.

Aura fepulchretum luftranti frigida fpirat,
Et bubo mortis carmina voce ftrepit;

Nocte fub Edwinus (fic mens fua territa fingit)

Quoque rubo volitat, quoque fonoque gemit.
Nunc fola et turbata metu, loca facra filentûm
Tranfierat, matris pertigeratque domum,
Cum campana gravis præfagas perculit aures,
Et fatum ventis trifte fonare dedit.

'Actum eft: exclamat; fugit pulcherrimus ille,
Et mihi non pofthac confpiciendus erit.

Ah! jam difruptum, cor jam mihi pectora pulfat :'
Dixit, et inflexit morte gravata caput.

DE TEMPESTATIBUS,

QUÆ NUPER ET CREBRO PLAGAM INDIE

OCCIDENTALEM VEXAVERUNT.

χθων σεσαλεύται βρυχια δ' ήχω

Παραμυκάται βροντης

Σκιρτα δ' άνεμων πνευματα παντων.

ESCHYL.

CU miferos! cecidere adeo mortalia rerum

HEU

Ventorum furiis? Quà panditur Atlantæum Æquor, et inde frequens nudo nunc infula furgit Littore, Mufa, feræ recolas monumenta procellæ. Ergo etiam terris, quas circum flammea cœli

Zona premit, folisque jubar ferit impete recto,

Sæpiùs his fuper arma Deus minitantia præfens

Explicat; hîc nubes gravidas longo agmine aquarum,

Fulminis hîc fævas vires, hîc murmura cæca