XIX.

An omnia habeant suum ubí.

AFFR.

OCEANUM porrecta ultra, solisque meatus,
Qua regio æterna luce beata nitet,
Ambrosio passim mulcet spiramine sylvam
Inter odoratas lenior aura cedros ;
Humentesque Iris campos amplectitur arcu,
Et mille Elysio lilia rore lavat.

Quin dulces inter lucos, arbustaque circum
Auricoma, Hesperides carmina dia canunt;
Purpureisque genis Horæ, Charitesque decentes,
Alternant molli in cespite rite choros.

Nec tamen hæc quisquam scelerata labe gravatus
Limina, et æthereas speret adire plagas ;

At sacræ castorum animæ, quas purior intra
Sensus, et aurai simplicis ignis alit.

Sedem utcunque piis tribuant post funera vates,
Mens repetit superos cœlitus orta suos.

XX.

An detur Sympathia.

AFFR

HÆC tibi mosta inter recubans, Abelarde, sepulcra,
Scripta piis conjux mittit in excubiis.

Antra inter media, et pallentes nocte recessus,
Vivit adhuc memori pristina flamma sinu.

Hic Divûm gelidis simulacra rigentia saxis,

Et suus obscuris mœnibus horror inest.
Tum vetitæ frustra illecebræ, et tua dulcis imago,
Et tota indomitus mente resurgit amor.

Et sæpe in somno te circumfusa jacentem
Languida suaviolis immoror usque tuis.
Excitor: objectum per mæsta crepuscula murum,
Et video in longas atria ducta vias.

Et modo marmorei propter penetralia fani
Visa est imbellem vox iterare sonum:
“Huc Eloïsa veni! mæstæ hic oblivia curæ,
Hic anima æterna pace quieta viget."
Haud invita sequor: felix, si morte sub ipsa,

Si tandem exuto corpore, cedet amor.

XXI.

An Ars imitetur Naturam.

AFFR.

QUÆ tibi perpetuis orta est sub solibus herba,
Et solita ad fervens sese aperire jubar,
Non illa Arctoo poterit se credere cœlo,
Aut inter nostras crescere læta nives.
Est tamen, ut cura studioque exculta fideli
Floreat, et longum grata rependat opus.

Sint illi sua temperies, et propria vitæ
Pabula, sit fictus, qua licet arte, calor.
Passim strata legas ergo folia arida, solers

Et premere, et tenui spargere fontis aqua;
Et sese abstrusæ extuderint cum semina flammæ,
Cœperit exsudans cum fluitare vapor,

Deinde fimo pingui obducas, deinde instrue mollem,
Qua sese radix parvula firmet, humum.

Quin etiam et vitreo sospes sub tegmine, solem
Excipiat, pluvio non adeunda Jovi.

Planta novos extemplo animos, nova semina vitæ
Concipiet, faciles explicitura sinus.

Seu gelido succo æstivum relevare calorem

Promta, vaga cucumis stirpe pererret humum ;

Seu gremium liquido distendat nectare, et alte
Auro ardens nitidum tollat anana caput.
Sic proprium quamvis solem Natura negarit,
Non renuit ficto planta calore frui.

XXII.

An diversa possint esse in eodem Subjecto.

AFFR.

ASPERA ubi Prochyta, atque interno sulfure fumans Inarime æquoreas ardua frangit aquas;

Littora Baiarum et Miseni ingentia saxa

In placidum curvant æquora magna sinum.
Parte alia Capreæ aërias attollere rupes.
Effusoque aditum vix aperire mari.
Jamque inter geminas exceptus leniter oras
Pontus composito lentior ire salo.
Jam vineta patent, et olivis pinguia rura,

Castaneæque altis imminet umbra jugis.
Hic Gauri deformis apex, hic, magne Vesevi,
Desuper ignito gurgite fulmen agis

Tum mare turbari, fremituque assurgere ab imo
Fluctus, et rapida fervere luce fretum.
Secessu in longo, turritis splendida tectis,
Parthenope in vitreis alta superbit aquis.
Æquora ibi pleno radiantia sole coruscant,
Dum captant tepidos carbasa mille notos.
Dulcius ecquid adest? At cæcis clausa tenebris
Tristia flammarum semina terra fovet:

Quaque oculos flectas, cladis vestigia tophus
Pumice et exeso mista favilla jacet.

FINIS.

LONDON:

Printed by A. SPOTTISWOODE,
New-Street-Square.