PETRARCA, PART I. SONNETTO 170.

LASSO! ch'i' ardo, ed altri non mel crede :
Sì crede ogne uom, se non sola colei
Che sovr' ogni altra, e ch' i' sola vorrei :
Ella non par che 'l creda, e sì sel vede:
Infinita bellezza, e poca fede,

Non vedete voi 'l cor negli occhi miei?
Se non fosse mia stella, i' pur devrei
Al fonte di pietà trovar mercede.
Quest' arder mio, di che vi cal sì poco,
E i vostri onori in mie rime diffusi
Ne porían infiammar fors' ancor mille:
Ch' i' veggio nel pensier, dolce mio foco,
Fredda una lingua, e duo begli occhi chiusi
Rimaner dopo noi pien' di faville.

IMITATED.

UROR, io; veros at nemo credidit ignes :
Quin credunt omnes; dura sed illa negat,
Illa negat, soli volumus cui posse probare ;
Quin videt, et visos improba dissimulat.
Ah, durissima mi, sed et, ah, pulcherrima rerum !
Nonne animam in misera, Cynthia, fronte vides?
Omnibus illa pia est; et, si non fata vetassent,
Tam longas mentem flecteret ad lacrymas.
Sed tamen has lacrymas, hunc tu, quem spreveris, ignem,
Carminaque auctori non bene culta suo,

Turba futurorum non ignorabit amantum :

Nos duo, cumque erimus parvus uterque cinis. Jamque faces, eheu ! oculorum, et frigida lingua, Hæ sine luce jacent, immemor illa loqui; Infelix musa æternos spirabit amores, Ardebitque urna multa favilla mea.

TRANSLATIONS AND IMITATIONS,

FROM THE “ANTHOLOGIA GRECA.”

IN BACCHE FURENTIS STATUAM.

Εκφρονα τὴν βάκχην οὐχ ἡ φύσις, ἀλλ ̓ ἡ τέχνη θήκατο, ταὶ μανίην ἐγκατέμιξε λίθῳ.

CREDITE, non viva est Mænas ; non spirat imago: Artificis rabiem miscuit ære manus.

GREEK EPIGRAM.

Αζόμενος πολυθηρον ἐκηβόλου ἄλσος ἀνάσσας,
Τᾶς δεινᾶς τεμένη λεῖπε κυναγὲ θεᾶς,
Μοῦνοι ἄρ ̓ ἔνθα κύνων ζαθέων κλαγγεῦσιν ὑλάγμοι,
Ανταχεῖς Νυμφᾶν ἀγροτεραν κελάδῳ.

IN ALEXANDRUM, ÆRE EFFICTUM.

Λύσιππε, πλάστα Σικυώνιε, θαρσαλέη χείρ, δάϊε τεχνῖτα, πῦρ τοι ὁ χαλκὸς ὁρῇ,

ὃν κατ ̓ ̓Αλεξάνδρου μορφᾶς χέες. οὐκέτι μεμπτοὶ Πέρσαι συγγνώμη βουσὶ λέοντα φυγείν.

QUANTUM audet, Lysippe, manus tua ! surgit in ære
Spiritus, atque oculis bellicus ignis adest :
Spectate hos vultus, miserisque ignoscite Persis:
Quid mirum, imbelles si leo sparsit oves ?

IN MEDEÆ IMAGINEM, NOBILE TIMOMACHI

OPUS.

Τὰν ὀλοὰν Μήδειαν ὅτ' ἔγραφε Τιμομάχου χείρ,
ζάλῳ καὶ τέκνοις ἀντιμεθελκομέναν,

μυρίον ἄρατο μόχθον, ἵν ̓ ἤθεα δισσὰ χαράξῃ,
ὧν τὸ μὲν εἰς ὀργὴν νεῦε, τὸ δ ̓ εἰς ἔλεον.
ἄμφω δ ̓ ἐπλήρωσεν. ὅρα τύπον. ἐν γὰρ ἀπειλᾷ
δάκρυον, ἐν δ ̓ ἐλέῳ θυμὸς ἀναστρέφεται.
̓Αρκεῖ δ ̓ ἁ μέλλησις, ἔφα σοφός· αἷμα δὲ τέκνων
ἔπρεπε Μηδείῃ, κοὐ χερὶ Τιμομάχου.

EN ubi Medeæ varius dolor æstuat ore,

Jamque animum nati, jamque maritus, habent! Succenset, miseret, medio exardescit amore,

Dum furor inque oculo gutta minante tremit. Cernis adhuc dubiam ; quid enim ? licet impia matris Colchidos, at non sit dextera Timomachi.

IN NIOBES STATUAM.

Ἐκ ζωῆς με θεοὶ τεῦξαν λίθον· ἐκ δὲ λίθοιο
ζωὴν Πραξιτέλης ἔμπαλιν εἰργάσατο.

FECERAT e viva lapidem me Jupiter; at me
Praxiteles vivam reddidit e lapide.

IN AMOREM DORMIENTEM.

Εὕδεις ἀγρύπνους ἐπάγων θνητοῖσι μερίμνας,
εὕδεις ἀτηρῆς ἃ τέκος ̓Αφρογενοῦς,

οὐ πεύκην πυρόεσσαν ἐπηρμένος, οὐδ ̓ ἀφύλακτον
ἐκ κέραος ψάλλων ἀντιτόνοιο βέλος.
ἄλλοι θαρσείτωσαν· ἐγὼ δ ̓, ἀγέρωχε, δέδοικα
μή μοι καὶ κνώσσων πικρὸν ὄνειρον ἴδῃς.
DOCTE puer vigiles mortalibus addere curas,
Anne potest in te somnus habere locum?
Laxi juxta arcus, et fax suspensa quiescit,
Dormit et in pharetra clausa sagitta sua;
Longe mater abest; longe Cythereia turba :
Verum ausint alii te prope ferre pedem,

Non ego; nam metui valde, mihi, perfide, quiddam
Forsan et in somnis ne meditere mali.

FROM A FRAGMENT OF PLATO.

Αλσος δ ̓ ὡς ἱκόμεσθα βαθύσκιον, εὕρομεν ἔνδον
πορφυρέοις μήλοισιν ἐοικότα παῖδα Κυθήρης,
οὐδ ̓ ἔχεν ἰοδόκον φαρέτρην, οὐ καμπύλα τόξα·
ἀλλὰ τὰ μὲν δένδρεσσιν ὑπ ̓ εὐπετάλοισι κρέμαντο·
αὐτὸς δ ̓ ἐν καλύκεσσι ῥόδων πεπεδημένος ὕπνῳ
εἶδεν μειδιόων· ξουθαὶ δ ̓ ἐφύπερθε μέλισσαι
κηροχύτοις ἐντὸς λαροῖς ἐπὶ χείλεσι βαῖνον.
ITUR in Idalios tractus, felicia regna,
Fundit ubi densam myrtea sylva comam,
Intus Amor teneram visus spirare quietem,
Dum roseo roseos imprimit ore toros;

Sublimem procul a ramis pendere pharetram,
Et de languidula spicula lapsa manu,
Vidimus, et risu molli diducta labella
Murmure quæ assiduo pervolitabat apis.

IN FONTEM AQUÆ CALIDÆ.

Τᾷδ ̓ ὑπὸ τὰς πλατάνους ἁπαλῷ τετρυμένος ὕπνῳ
εἶδεν Ἔρως, Νύμφαις λαμπάδα παρθέμενος.
Νύμφαι δ ̓ ἀλλήλῃσι, Τί μέλλομεν ; αἴθε δὲ τούτῳ
σβέσσαμεν, εἶπον, ὁμοῦ πῦρ κραδίης μερόπων.
λαμπὰς δ ̓ ὡς ἔφλεξε καὶ ὕδατα, θερμὸν ἐκεῖθεν
Νύμφαι Ἐρωτιάδες λουτροχοεύσιν ύδωρ.

SUB platanis puer Idalius prope fluminis undam
Dormiit, in ripa deposuitque facem.

Tempus adest, sociæ, Nympharum audentior una,
Tempus adest, ultra quid dubitamus? ait.
Ilicet incurrit, pestem ut divumque hominumque
Lampada collectis exanimaret aquis :

Demens! nam nequiit sævam restinguere flammam
Nympha, sed ipsa ignes traxit, et inde calet.

Μῦν ̓Ασκληπιάδης ὁ φιλάργυρος εἶδεν ἐν οἴκῳ,
καὶ, Τί ποιεῖς, φησιν, φίλτατε μῦ παρ' ἐμοί ;
ἡδὺ δ' ὁ μᾶς γελάσας, Μηδὲν φίλε, φησὶ, φοβηθῇς
οὐχὶ τροφῆς παρὰ σοὶ χρήζομεν, ἀλλὰ μονῆς.