όπου σε προστρόπαιον ἔξεσται πάλιν δεινὸν λιταῖσιν ἀποκαθήρασθαι κότον.
ξύμφημι καὐτὸς, ὥστε συγγνώμης τυχεῖν·
οὐχ, ὥστ ̓ ἀκερδὲς ζῆν· ἐπεὶ νέος πάλαι
πάντων προεῖχον σώματος ῥώμῃ βροτῶν,
θράσει τε μεγαλόθυμος ἡβώσης φρενός,
γεγώς τ ̓ ἀριστεύων τε προγνόντος Θεοῦ,
ἔδειξα κλεινῶν ̓Ανακιδῶν ὑπέρτερα
ἔργ ̓, οἷον ἥρως, ἐνθέῳ ψυχῆς μένει·
ὡς γὰρ θεός τις, ὥς γ ̓ ἐν ἀνθρώποις δοκεῖν,
ἄφοβος ἐφοίτων, περιβόητος, οὐδ ̓ ἔτλη
οὐδείς μ ̓ ὑβρίζων κερτομεῖν, ἐχθρός περ ὤν.
ἀλλ ̓ εὐπροσώπου δολοφόνοις μαγεύμασιν
ἔρωτος ἡδονῆς τε περιπεσὼν πάγαις,
τρυφῇ τ' ἀχρείᾳ καρδίας τ ̓ ὄγκῳ σφριγῶν,
ὅσιόν τε κρατα καὶ σθένους ἐχέγγυον
ἐν τῆς ἀπίστου παλλακῆς κόλποις φόβην
ῥίψας, τὸ πᾶν ἀπώλεσ ̓ εὔμαλλον γάνος,
οἷος κτίλος τις τιθασὸς ἀποκεκαρμένος.
δράσασα δ', ἐχθροῖς αὐτίχ ̓ ἥδ ̓ ἔδωκέ με,
γυμνόν τε καὶ γελαστὸν ἐξεωσμένον.
Desire of wine and all delicious drinks,
Which many a famous warrior overturns,
Thou couldest repress; nor did the dancing ruby,
Sparkling, out-poured, the flavour, or the smell,
Or taste, that cheers the hearts of gods and men,
Allure thee from the cool crystalline stream.
Wherever fountain or fresh current flowed
Against the eastern ray, translucent, pure
With touch ethereal of Heaven's fiery rod,
I drank, from the clear milky juice allaying
Thirst, and refreshed; nor envied them the grape
Whose heads that turbulent liquor fills with fumes.
CHORUS.
O madness! to think use of strongest wines
And strongest drinks our chief support of health;
When God with these forbidden made choice to rear
His mighty champion, strong above compare,
Whose drink was only from the liquid brook.
But what availed this temperance, not complete
Against another object more enticing?
πολλοὺς μὲν ἤδη τῶν ἀγακλειτῶν μάχαις
οἴνου πόθος δέδμηκε καὶ τερπνῶν ποτῶν.
σοὶ δ ̓ ἦν κρατῆσαι τῶνδε· καὶ γὰρ οὔποτε
σκιρτώντ ̓, ἐρυθρά θ', ἡδύοσμα πώματα,
βροτῶν θεῶν τε χάρμα γεύσασθαι γλυκί,
ψυχρᾶς παρεξέτρεψέ σ ̓ ὑαλίνης ῥοῆς.
ΣΑΜΨΩΝ.
εἰ γάρ ποτ' ὀρθρίαισιν ἀντία βολαῖς
πηγῶν λιβάς τις διαφανῶν ἀπόῤῥεοι,
αἰθρηγενεῖ ξύνοικος οὐρανοῦ φλογὶ,
δίψης ἀρωγὸν καθαρὸν ἐμμίξας γάλα
ἔπινον· οὐ γὰρ ἐφθόνουν ὃν ἀμπέλου
σφοδρὸν ταράσσοι καὶ φρενοπληγές μέθυ.
ΧΟΡΟΣ.
φεῦ τῆς ἀνοίας, ὅς γε τὴν ῥώμην τρέφων
αἰνῶν ποτῶν ἐγεύσατ', οὐδ ̓ ἐφρόντισε
Θεὸν τὸν ἄκρον τόνδε, τὸν μεγασθενῆ
θρέψαι μαχήτην, εὔροον πίνονθ ̓ ὕδωρ.
ἀλλ ̓, ὡς κρατούντων οἷς ἐτερπόμην πλέον,
τί μοι τὸ κέρδος τοῦδε σώφρονος τρόπου; 570
What boots it at one gate to make defence,
And at another to let in the foe,
Effeminately vanquished? by which means,
Now blind, disheartened, shamed, dishonoured, quelled, To what can I be useful? wherein serve
My nation, and the work from Heaven imposed,
But to sit idle on the household hearth,
A burdenous drone, to visitants a gaze,
Or pitied object, these redundant locks
Robustious, to no purpose clustering down,
Vain monument of strength, till length of years
And sedentary numbness craze my limbs,
To a contemptible old age obscure?
Here rather let me drudge, and earn my bread;
Till vermin, or the draff of servile food,
Consume me, and oft-invocated death
Hasten the welcome end of all my pains.
Wilt thou then serve the Philistines with that gift
Which was expressly given thee to annoy them ?
Better at home lie bed-rid, not only idle,
Inglorious, unemployed, with age outworn.
μιᾶς τί χρὴ τὸν ἐχθρὸν εἰργαθεῖν πύλης,
ἑτέραν ἄφρουρον ὑπερορῶντ ̓ ἀνάλκιδα ;
ἐξ ὧν τυφλός τε, λήματός τ ̓ ἀθυμία
ἄτιμος ἄλλως, οὐδὲν ἂν πόλεως υπερ
δράσαιμ', ἀνωφελοῦς δὲ κηφῆνος δίκην,
οἴκοι τε θάσσων, τῶν Θεοῦ τεταγμένων
ἔργων λέλησμαι, τοῖσι παρατυχοῦσί μοι
ἰδεῖν ἐλεινός· οἶσι δ' εὔκομός ποτε
ἴσχυον, ὡς μνημεῖα τοῦ πάλαι σθένους
μάτην κέχυνται βόστρυχοι· τέλος δέ με,
μελῶν ἀμαυρῷ λελυμένων ἀπραξία,
μάρψει μάλ' αἰσχρὸν τέρμ' ἀλύοντος βίου.
τοιγὰρ πικρὰν πρέπει με κερδαίνειν τροφὴν
ἀνελευθέροις πόνοισιν, ἔστ ̓ ἂν ἀσμένῳ,
εὐλαῖς φθαρέντι καὶ κακοῤῥύπῳ βορᾷ,
πάντων ὅσων πέπονθα λωφῆσαι διδῷ
πολλαῖσί μοι 'πίκλητος εὐχαῖσιν μόρος.
ΜΑΝΩΣ.
ἆρ ̓ οὖν ἐπ ̓ ἄτῃ τῶν Φιλιστίνων γέρας
λαβὼν, ὀφέλλων σφᾶς διαστρέψεις τόδε;
ἢ μὴν λεχήρη μᾶλλον ἐῤῥίφθαι σ ̓ ἔδει
ἀργὸν παρηβήσαντ', ἀτίμητον Βροτοῖς.
|