τίς δ ̓ ἄρα, πόντοθεν εἴτ ̓ ἀπὸ χέρσου,

740

θήλει ̓ ἐσιδεῖν, ἔρχεται ἡμῖν;

ἦ μάλα λαμπρῷ κόσμῳ τρυφερὰ,

χως ἀπὸ Ταρσοῦ ναῦς ὑψιφανὴς
νήσους Ελλάδος ἤ ποτ ̓ Ἰβήρων
ποτινισσομένη, καλὸν αἰωρεῖ
στολμὸν ναυτικὸν, ἱστία λαμπρῶς
μετεώροισιν παρὰ σημείοις
ἀνέμου σαίνοντος ἀκραοῦς.
τῇδ ̓ ἐναλίγκιος, ἀντὶ προπομποῦ
κηωέσσης ὀδμὴν αὔρας,

σὺν δ ̓ ἀκολούθῳ χορῷ ἡγεῖται
καλλιθείρῳ· τοία γ ̓ ἐσορᾶν
πολύδωρός τις μήτηρ εὔτεκνος
ὧδ ̓ ἐπιχωρία· ἀλλ ̓ ἐγγὺς ἰδὼν
σκεθρῶς ἔμαθον

τὴν σὴν, δύστηνε, γυναῖκα.

ΣΑΜΨΩΝ.

τὴν γυναῖκα, τὴν προδοῦσαν; ἄπαγε, μὴ πελαζέτω.

ΧΟΡΟΣ.

ἀλλ ̓ ὅμως, ὄψιν βεβαίαν ὀμμάτων τετραμμένην

δεῦρ ̓ ὁρῶ στείχουσαν, ἐν δὲ τῷ λαλεῖν ἐπαύσατο

750

Like a fair flower surcharged with dew, she weeps,

And words addressed seem into tears dissolved,
Wetting the borders of her silken veil.

But now again she makes address to speak.
DALILA.

With doubtful feet and wavering resolution

I came, still dreading thy displeasure, Samson,
Which to have merited, without excuse,

I cannot but acknowledge; yet if tears
May expiate-though the fact more evil drew

In the perverse event than I foresaw

My penance hath not slackened, though my pardon
No way assured. But conjugal affection,

Prevailing over fear and timorous doubt,

Hath led me on, desirous to behold

Once more thy face, and know of thy estate,

If aught in my ability may serve

To lighten what thou sufferest, and appease
Thy mind with what amends is in my power,
Though late, yet in some part to recompense
My rash, but more unfortunate, misdeed.

SAMSON.

Out, out, hyæna! these are thy wonted arts,

730

740

761

κράτα δ ̓ ἕστηκεν κατηφὴς, πολυδρόσου τ ̓ ἄνθους δίκην εύχαρις κλαίουσα· τἄπη δ ̓ ἐντέτηκε δακρύων ἐκροαῖς, χείλη διαίνοντ ̓ εὐϋφῶν καλυμμάτων

τὸ δὲ δοκοῦν, φθέγξαιτ ̓ ἂν ἤδη, δευτέροις βουλεύμασι.

ΔΗΛΙΛΗ.

ἥκω, ποδῶν βάδισμα και βουλὰς φρενών,
σὸν γὰρ δέδοικα θυμὸν, αἰωρουμένη
ὡς σοὶ μάλ ̓ ὀρθῶς αἰτιωμένῳ τάδε
ξύμφημι· καίτοι, πραγμάτων καταστροφή,
ὧν γοῦν προῄδη πήματ' εἴργασμαι πλέω.
ἀλλ ̓ εἴ γε δακρύουσαν ὧν αἰσχρῶς ἔδρων
λύτρον τελεῖν ἔξεστι, τοῦδέ γ ̓ οὐδαμῶς
ἐπαυσάμην ποτ', οὐδὲ συγγνώμην ἔχω.
ἀνθ' ὧν, δάμαρτος ἱμέρῳ νικωμένη,
φόβον μεθεῖσα καὶ διχόῤῥοπον φρένα,
πάρειμι, τοῦ τέ σ ̓ αὖθις ἀθρῆσαι πόθῳ,
καὶ πάντα δρασείουσά γ ̓ ὧν σθένος πάρα,
παθῶν τ ̓ ἐπῳδὰς ἀντίποινά θ ̓ ὕβρεως.
ἄκαιρα μὲν τάδ', ὧν δ ̓ ἔρεξ ̓ ἀντίῤῥοπα,
πταίσασά γ ̓ ἢ θέλουσα, πολλοστὸν μέρος.
ΣΑΜΨΩΝ.

ἔῤῥ ̓ αἰσχρόμητι, καὶ πάλαι τούτων ἴδρις,

770

And arts of every woman false like thee,

To break all faith, all vows, deceive, betray,

Then, as repentant, to submit, beseech,
And reconcilement move with feigned remorse,

Confess, and promise wonders in her change :
Not truly penitent, but chief to try

Her husband, how far urged his patience bears,

His virtue or weakness which way to assail.
Then, with more cautious and instructed skill,
Again transgresses, and again submits;

That wisest and best men, full oft beguiled,

With goodness principled not to reject

The penitent, but ever to forgive,

Are drawn to wear out miserable days,
Entangled with a poisonous bosom-snake;
If not by quick destruction soon cut off,
As I by thee, to ages an example.

750

760

ἵαινα κοὐκ ἄνθρωπος· οὐδ ̓ ἄλλῳ τρόπῳ

780

ἐσχημάτισται πᾶς γυναικεῖος δόλος,

πίστιν προδουσῶν κεἰς τὸ πᾶν ψευδωμότων.

αἵπερ φενακισμόν τε καὶ δεινὰς τέχνας λιτῶν μεταλλάσσουσι καὶ ξυναλλαγῆς

κλαυθμών τε πλαστῶν· πρὸς δὲ καὶ, θαυμαστὸν ὡς, ἤθη παρεγγυῶσι βελτίω πολύ·

τὰ πάντα δ ̓ οὐδὲν, τοῦδ ̓ ἀεὶ πειρωμένων,
ὅσον γ ̓ ἂν ἀνὴρ δυσκόμιστον αἰνέσαι
βίον, τίνων μάλιστ ̓ ἂν ἐμβολαῖς δόλων
καθιππάσαιντ', ἀνδρεῖον εἴτ ̓ ἄρ ̓ ἀσθενῆ.
ἔπειτα δ' αὖθις, διάδοχον πανουργίας,
εὐταξίαν παρεῖχον εὐμαθεστέραν.
ὅθεν γ' ἀριστεύοντες ἐν σοφοῖς τινὲς,
σπουδαῖα παιδευθέντες ὥστε μὴ ἐκβαλεῖν
καὶ τῶν πονηρῶν ὃς παραιτεῖται δίκην,
πανάθλιον τρίβουσιν ἠπατημένοι
βίον, πλοκαῖσι θανασίμου πεπλεγμένοι
ψυχὴν ἐχίδνης, εἴ γε μὴ τοὐναντίον
διεφθάρησαν ταχύμοροι, τοῖς ἐκγόνοις
μνημεῖον, ὡς ἔγωγε σῶν δόλων ύπο,

790

800

G