120

Gens homines, aliena animis, et pectore discors •
Vix sibi quisque parem de millibus invenit uuum;
Aut si sors Jederit tandem non aspera votis,
Illum inopina dies quâ non speraveris horâ 110
Surripit, æternum linquens in sæcula damnuin

lie domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Heu quis ne ignotas traxit vagus error in oras
Ire
per
aereas

rupes, Alpemque nivoxam!
Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam, 115
(Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim,
Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit;)
Ut te tam dulci possem caruisse sndale,
Possem tot maria alta, tot interponere montes
Tot sylvas, tot saxa tibi, fluviosque sonantes!
Ah certè extremum licuisset tangere dextram,
Et bene compositos placidė murientis ocellos,
Et dixisse · Vale, nostri memor ibis ad ast

Ite domum impasti, donino jam non vacat, agni.
Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pigebit,
Pastores Thusci, Musis operata juventus,

1:23
Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque Damon
Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe.
O ego quantus eram, gelidi cum stratus ad Arni
Murmura, populeumque nemus, quà mollior herba,
Carpere nunc violas, nunc summas carpers myrtos,
Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam,
Ipse etianı tentare ausus sum, nec puto multùm
Displicui, nam sunt et apud me munera vestra
Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutsp. • 135
Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos
Et Datis, et Francinus, erant et vocibus ambo
Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Hæc mihi tum lato dictabat roscida luna,

110
Dum solus teneros claudebam cratibus hocdos.
Ab quoties dixi, cum te cinis ater habebat
Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia wamon,
Vimina nunc texit, varios sibi qnod sit in usus.
Et quæ tum facili sperabam mente futura 145
Arrigui voto levis, et præsenta finxi,
Heus bone numquid agis? nisi te quid forte retardat,
Imus? et argutâ paulum recubamus in ucubra,

Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Caseibelauni!
Tu mihi percurres medicos, tua gramina succos, 150
Helleborúmque, humilésque crocos, foliúmque

hyacinthi.
Quasque habet ista palas herbas, artesque medentům,
Ah pereant herbæ, pereaut artesque medentům,
Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro.
Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat
Fistula, ab undecima jam lux est altera nocte, 150
Et tum forte novis admôram labra cicutis,
Dissiluere tamen ruptâ compage, nec ultra
Ferre graves potuerc sonos, dubito quoque ne sim
Turgidulus, tamen et referam, vos cedite sylvæ. 160

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes
Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ,
Brennúmque Arvigarumque duces, priscúmque

Belinum,
Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos;
Tum gravidam Arturo fatali fraude lögernen,

166
Mendaces vultus, assumptaque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit,
Tu procul annosa pendebis fistula pinu
Multùm oblita mihi; aut patriis mutata Camoenis 170
Brittonicum strides, quid enim ? omnia non licet uni
Non spersâse uni licet omnia, mi satis ample
Merces, et mihi grande decus (sim ignotus in ævum
Tum licet, externo penitusque inglorius orbi)
Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni,

175
Vorticibusque frequens Abra, et nemus omne Treantæ,
Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metallis
Tamara, et extremis me discant Orcades undis.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri,

180
Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Mansus,
Mansus Chalcidicæ non ultima gloria ripæ,
Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse,
Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, et odoriferum ver,
Littora longa Arabum, et sudantes balsama sylvæ,
Has inter Phoenix divina avis, unica terris,
Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis,

!

185

Auroram vitreis surgentem respicit undis ; 189
Parte alia polus omnipatens, et magnus Olympus :
Quis putet? hic quoque Amor, pictæque in nube

pharetræ,
Arma corusca faces, et spicula tincta pyropo;
Nec tenues animas, pectusque ignobili vulgi
Hinc ferit, ad circùm flammantia lumina torquens
Semper in erectum spargit sua tella per orbes 195
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus.
Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.

Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica, Damon,
Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret
Sanctaque simplicitas, nam quò tua candida virtus ?
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco,

201
Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultrà,
Ite procul lacrymæ, purum colit æthera Damon,
Ethera purus habet, pluvium pede repulit arcum ;
Heroúmque animas inter, divósque perennes, 205
Æthereos haurit latices et gaudia potat
Ore sacro. Quin tu, cæli post jura recepta,
Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris,
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
Diodotus, quo te divino nomine cuncti

210
Cælicolæ nôrint, sylvisque vocabere Damon:
Quod tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
Grata fuit, quod nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginei servantur honores;
Ipse caput nitidum cinctus rutilante corona,
Lætáque frondentis gestaus umbracula palmæ,
Æternum perages immortales hymenæos;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia Thyrso.

215

Ad JOANNEM ROUsium Oxoniensis Academia

Bibliothecarium.

(Jan. 23, 1646.) De libro Poematud, amisso, quem ille sibl denuo mitti poster bat, ut cum aliis nostris in bibliotheca publica reponeret. vae.

Strophe 1.
GEMELLE cultu simplici gaudens liber,
Frunde licet geminâ,
Munditiéque nitens non operoså,
Quam manus attulit
Juvenilis olim,

5
Sedula tamen haud nimii poetæ ;
Dum vagus Ausonias nunc per umbras,
Nunc Britannica per vireta lusit
Insons populi, barbitoque devius
Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio 10
Longinquum intonuit melos
Vicinis, et humum vix tetigit pede :

15

20

Antistrophe.
Quis te, parve liber, quis te fratribus
Subduxit reliquis dolo?
Cum tu missus ab urbe,
Docto jugiter obsecraque amico
Illustre tendebas iter
Thamesis ad incunabula
Cærulei patris,
Fontes ubi limpidi
Aonidum, thyasusque sacer,
Orbi notus per immensos
Temporum lapsus redeunte coelo,
Celeberque futurus in ævum !

Strophe 2.
Modd quis deus, aut editus deo,
Pristinam gentis miseratus indolem,
(Si satis noxas luimus priores,
Mollique luxu degener otium)
Tollat nefandos civium tumultus,
Almaque revocet studia sanctus,

26

80

$

Et relegatas sine sede Musas
Jam peuè totis finibus Angligenům ;
Iinmundasque volucres
Unguibus imminentes

34 Figat Apollineâ pharetra,

[gaséo, Phineamque abigat pestem procul amne Pa.

Antistrophe.
Quin tu, libelle, nuncii licet malá
Fide, vel Oscitantiâ,
Semel erraveris agmine fratrum,
Seu quis te teneat specus,

40
Seu qua te latebra, forsan unde vili
Callo teréris institoris insulsi,
Lætare felix, en iterum tibi
Spes nova fulget posse profundam
Fugere Lethen, vehique superam

45 In Jovis aulam remige pennâ :

50

Strophe 3.
Nam te Roüsius sui
Optat peculi, numeróque justo
Sibi pollicitum queritur abesse,
Rogataque venias ille, cujus inclyta
Sunt data virum monumenta curæ :
Teque adytis etiam sacris
Voluit reponi, quibus et ipse præsidet
Æternorum operum custos fidelis,
Quæstorque gazæ nobilioris,
Quàm cui præfuit lön
Clarus Erechtheides
Opulenta dei per templa parentis
Pulvosque tripodas, donaque Delphica,
Ion Actæâ genitus Creusâ.

Antistrophe.
Ergo tu visere lucos
Musarum ibis amoenus,
Diamque Phoebi rursus ibis in domum,
Oxoniâ quam valle colit,
Delo posthabitâ,
Bifidoque Parnassi jugo :

05