Oft in the Stilly Night.
FT in the stilly night,
Ere slumber's chain hath bound me,
Fond mem❜ry brings the light
Of other days around me:
The smiles, the tears, of boyhood's years;
The words of love then spoken;
The eyes that shone, now dimm'd and gone;
The cheerful hearts now broken.
When I remember all
The friends, so link'd together,
I've seen around me fall,
Like leaves in wintry weather,
I feel like one who treads alone
Some banquet-hall deserted,
Whose lights are fled, whose garlands dead,
And all but he departed,
To a Poet turned Critic.
OU snubb'd my verse; I praised you then
For sense and candour shown,
But gauged your depth more truly when
I heard you laud your own.
Βαιὰ φαγών, καὶ βαιὰ πιὼν, καὶ πολλὰ νοσήσας ὀψὲ μὲν, ἀλλ ̓ ἔθανον· ἔρρετε πάντες ὁμοῦ.
Νύκτα δι' ἡσυχίην θάμα πόλλ' ἐμοὶ ὁρμαίνοντι,
πρίν μ' ὕπνον σειρῇ δόλιον καταδῆσαι ἀραιῇ,
ὡράων μνήμη φάος ἀμφιχέει προτεράων,
κουροσύνης τ' ἀνάγει μειδήματα δάκρυά θ ̓ ἁβρῆς,
οὕς τέ πόθ ̓ ἡδυλόγους βάρους ὀάριζον ἔφηβος,
ὄμματά τ' αἰγλήεντα, τὰ νῦν σκότος ἀμφικαλύπτει,
καὶ φρένας ἃς τότε τέρψις ἔχεν νῦν δ ̓ ἴσχει ἀνίη.
τοὺς ὅτε μέμνημαι, τόσσους ἐρίηρας ἑταίρους
τὸ πρὶν ὁμηγερέας, οὕς ἀμφιπεσόντας ὄπωπα,
φύλλ' ως χειμερίῃ χαμάδις βληθέντ ̓ ἐνὶ ὥρῃ,
δή τότ' ἐμὲ ξείνῳ μάλα δηθύνοντι ἐΐσκω,
ὅστ ̓ ἀνὰ συμπόσιον μοῦνος στρωφᾶται ἐρῆμον,
λαμπάδες οὗ σβεσταὶ, στέφανοι κατατεθνειώτες,
πλὴν δ ̓ ἕο αὐτοῦ ἅπας φροῦδος χορὸς εἰλαπιναστῶν.
'NGENVVM mea te culpantem scripta putabam; Sed laudans melius nosceris ipse tua.
FTER many a headache past
But never a single revel,
My friends, I am dead at last;
And so you may go to the devil!
(AN EXTRACT FROM THE VICE-CHANCELLOR'S PRIZE POEM, 1877.)
IL tale expectes: venit induperator in alta
Lectica recubans, molli comitante caterva
Eunuchorum: intus dormitat, sed tamen omnes,
Vt si prospiceret, cerdo cum consule, servi
Causidicis immixti, et cum latrone sacerdos,
Prosternunt sese. Reverentia nempe potenti
Rerum debetur vel maxima-praecipue quum
Densetur multo via delatore. Sed ille
Felix sorte sua dubio procul, atque beatus,
Si modo terroris mensa discumberet expers,
Et biberet lymphae nulla formidine guttam.
Vnde fit ut nostro perpauci tempore vellent
Sceptra manu gestare atque inter numina haberi.
Et nunc forte libet secreta videre tyranni,
Regalisque cupis tecti penetrare recessus.
Ergo age! nec mora sit. Celeres properemus ad aulam,
Atque ibi dum Caesar redeat sistamus, et omnes
Interea vacuis moles lustremus ocellis.
Pulcra quidem sedes centum praecelsa columnis―
Turribus exsurgens sexcentis-laeta fenestris
Innumerabilibus, subter quas undique rident
Frondentes saltus, dignique sororibus Afris
Horti, quos ipse Alcinous livore tumeret
Aspiciens. Circum sunt aurea limina, et extra
Stat stupefacta inopum pannosa caterva, nec audent
Per vigiles transire feros. Haec omnia noris-
Quidquid adest luxus-sceleratis caedibus empta,
Atque infelicis despecto sanguine vulgi.
Regia nimirum pulcra est, formosaque moles,
Sed turpant ipsi reges pulcerrima tecta.
Principis hic fratres frustra quid, stulte, requiris?
Quid consobrinos, quos multos Caesar habebat
Dum privatus erat, necdum diademate pressus?
Scilicet ignoras animum moresque tyranni,
Qui iam factus adit templum superosque precatur
Ne bona rectori digno demittere nolint,
Et populo caro-quo dicto fertur ad aulam,
In solioque sedet lanius sub nomine regis.
Protinus incipiunt passim resonare querellae
Per thalamos moestae; rumpique silentia noctis
Planctibus. En! acta est vix una diecula, et omnes
Interiere una fratres aliique propinqui,
Herede excepto, tristis cui degitur aetas
Regifico servo, regali compede vincto,
Donec clementes dignentur solvere Parcae.
Ille quidem monstro par est qui ferre propinquum
Securus potuit spatiantem Caesar in aulis.
Nec satis est istos occidere: sunt alii qui,
Nec consanguinei, moverunt principis iram.
Lividus aspectat congestos aeris acervos
Nobilis in tecto cuiusdam. Vitrea bilis
Turgescit dum se privatis comparat arcis.
"Scilicet imperii ille capax non rector habetur,
Nec solio dignus, qui sustinet indigus ipse
Lautis se praeferre"-hinc urget dira cupido,
Hinc vesana fames: nec cessat donec et arcas
Et dominum rapuit. Peragit cum pyxide ferrum
Rem sine sudore, et mendicat nobilis heres
Cum patre thesauris ereptis-
"Aëre solo
Quis possit vesci? Constant opsonia magno;
Nec sine divitiis speranda est ulla voluptas.
Non vehimur parvo carpentis: regia magno:
Ipsa gynaeceum quam regia pluris alendum.
Praemordent aliquid servi; semper sibi frangunt
Eunuchi partem, numerosa et avara caterva.
Nec ieiuna velit Thymele saltare, nec unquam
Conveniat mullis vinoque carere Latino.
Quae sine boleto regalis caena paratur?
Rhombo quid lautus conviva loquetur omisso?
Res facienda mihi - faciam quo cunque modo rem.
Nam sic fata iubent-credo-quae sceptra dedere,
Nec frontem vellent inopem diademate cingi."
Sic se defendunt, ignoscunt sic sibi reges,
Et quod cunque malum specie virtutis et umbra,
Vi quasi constricti, faciunt. Sic crimine solo
Incipit impleri fiscus, tandemque videtur
Largus opum princeps et fati munere dives
Iam solio dignus: namque est sicarius ille
Occidit qui unum, qui multos induperator.
Bitter Toggenburg.
(AFTER SCHILLER.)
NIGHT, a sister's true affection
At your service is,
But I can't upon reflection
Promise more than this;
Calmly can I see thee leaving,
Calmly coming see;
None effect your silent grieving
Hath at all on me."
Never a word in answer said he,
Dropp'd a tear of course;
Arms he flung around the lady,
Legs upon his horse;
Summon'd all his jolly Switzers,
Told them he must go ;
Bade them, "Pack up all your kits, sirs,'
|