μὴ τῆς τύχης σοὶ τῆς ἐμῆς μελησάτω.
πάλαι διχοστατοῦσιν οὐ πρέπει τόδε.
οἰκεῖά μοι, πολλοῦ γὰρ ἀντ ̓ ἐπριάμην
τὴν γνῶσιν, οἷα δικτύων ἀγρεύματα,
οἵους ποτῆρας, οἷον ὡς Σειρὴν μέλος
ἐμηχανήσω· ταῦτα δ ̓ ἣν εἶχέν ποτε
δύναμιν ἀπώλεσ', ὡς δὲ κωφίας, καλὰ
σὰ πρὸς μαγεύματ ̓ ὦτ ̓ ἐφραξάμην σοφῶς.
εἰ δῆτ ̓ ἔτ ̓ ἀκμάζοντα πρωθήβῳ σθένει,
πάντων πόθῳ φόβῳ τε τιμαλφούμενον,
μόνη πολιτῶν τόνδε τὸν σαυτῆς πόσιν
στυγεῖν ἀποῤῥῖψαί τε καὶ πωλεῖν ἔτλης,
πῶς ἄν με τυφλωθέντα χειρώσαιο νῦν,
δόλοισι ληπτὸν, κἀπόρου βρέφους τρόπον
γελωτοποιὸν καὶ παρημελημένον ;
ποίοισιν ἄν με σκώμμασίν τε καὶ τέχναις
τὸν πάγχυ δοῦλον, τὸν δάμαρτος ἥσσονα,
βάλοις, ὅσ ̓ ἢ δράσαιμι, τοῖς ἐπιστάταις,
ἢ καὶ φράσας τύχοιμι, καταπροδοῦσ ̓ ἀεὶ,
γέλωτ' ἐγείρασ', ἢ ξυνωφρυωμένων
χόλον; τὰ δεσμὰ τούς γε σοὺς δόμους πάρα
To thine, whose doors my feet shall never enter.
Let me approach at least, to touch thy hand.
Not for thy life, lest fierce remembrance wake
My sudden rage to tear thee joint by joint.
At distance I forgive thee, go with that;
Bewail thy falsehood, and the pious works
It hath brought forth to make thee memorable,
Among illustrious women, faithful wives.
Cherish thy hastened widowhood with the gold
Of matrimonial treason;-so farewell.
I see thou art implacable, more deaf
To prayers than winds and seas; yet winds to seas
Are reconciled at length, and sea to shore:
Thy anger, unappeasable, still rages,
Eternal tempest never to be calmed.
Why do I humble thus myself, and, suing
For peace, reap nothing but repulse and hate,
ἐλεύθερ ̓ ἐστὶν, οὐδ ̓ ἀμείψαιμ ̓ ἄν ποτε.
ἆρ ̓ οὖν προσέλθω, τῆς τε σῆς χειρὸς θίγω; 990 ΣΑΜΨΩΝ.
μὴ δή· κελεύω πρός σε τῆς ζωῆς τόδε·
μὴ τῶν παλαιῶν οἵνεκ ̓ ἀμπλακημάτων
αἶψ ̓ ἐξεγερθῶ, σὸν σπαραχθῆναι δέμας
μεληδὸν αὕτως· σοὶ τάδ ̓ αἰνέσαι χρεών·
πρόσω μενούσῃ γ' οὐκ ἂν ἐγκαλοῖμ ̓ ἔτι·
κλαίειν σε δεῖ ψεύσασαν, ὧν τ ̓ ἔδρας τότε
κάρτ ̓ εὐσεβήσασ', ὥστε καὶ κλειναῖς ἔνι
γυναιξὶ ταῖς πρὶν καὶ φιλάνδροισιν πρέπειν.
χαίρουσ ̓ ἂν, ᾧ ἔλαβες γε τῇ μισθαρνίᾳ,
αὐτὴ ταχύνασ ̓ εὖνιν εὐφράναις βίον.
ὁρῶ σ ̓ ἀμείλιχόν τε κἀπροσήγορον
λιταῖσιν, οἷά τ ̓ οὐδὲ πρὸς πόντου σάλον
τὰ πνεύμαθ', οἶσιν, ὡς παροίχεται χρόνος,
εἴσ ̓, ὡς πρὸς ἀκτήν εἰσ ̓ ἁλὸς, ξυναλλαγαί·
σοὶ δυσπροσοίστῳ μαίνεται θυμὸς βίᾳ,
χειμῶνος ὡς ἄπαυστον αἰανοῦς μένος.
ἡ γὰρ ματαίας ἱκεσίας ἀντεσχόμην·
Bid go with evil omen, and the brand
Of infamy upon my name denounced?
To mix with thy concernments I desist
Henceforth, nor too much disapprove my own.
Fame, if not double-faced, is double-mouthed,
And with contrary blast proclaims most deeds;
On both his wings, one black, the other white,
Bears greatest names in his wild aery flight.
My name perhaps among the circumcised,
In Dan, in Judah, and the bordering tribes,
To all posterity may stand defamed,
With malediction mentioned, and the blot
Of falsehood most unconjugal traduced.
But in my country, where I most desire,
In Ecron, Gaza, Asdod, and in Gath,
I shall be named among the famousęst
Of women, sung at solemn festivals,
Living and dead recorded, who, to save
Her country from a fierce destroyer, chose
Above the faith of wedlock-bands, my tomb
ὕβριν λαχοῦσαν καὶ στύγος μ ̓ ἀπήλασας,
φάτιν δύσορνιν δυσκλεᾶ τ ̓ ἐστιγμένην.
ἀφετέον οὖν σε τήν τε σὴν τύχην ἐμοὶ,
καὶ δὴ περισσὸν ὧν δέδρακ ̓ αὐτὴ ψόγον.
διχόστομος γὰρ, εἴ γε μὴ διχώς βλέπει,
τὰ πλεῖστ ̓ ἐθώυξ ̓ ἀντιπνοῖς κηρύγμασι
φήμη, πτεροῖς δισσοῖσιν αἰωρουμένη
τὸ τῇδε λευκὴ, θάτερον μελάγχιμος,
καὶ τῶν μεγίστων ὀνόματ ̓ ἐκφέρει δίχα·
ὡς εἰκάσαι με, τοῖσι περιτετμημένοις
τοῖς τῇδε, κεἴ τις τῶν Ἰουδαίων ὅροις
ἔστ ̓ ἀγχιτέρμων, ἡ τάλαινα Δηλίλη
απευκτὸς ἔσται κἀξάγιστος εἰσαεὶ,
χώς τοὺς γάμους προδοῦσα διαβεβλημένη.
ἐν δ ̓ οἷσιν ἔσται ταῦτά μοι μάλ ̓ ἀσμένῃ,
τοῖς ἀμφὶ Γάζην, ἔν τ ̓ Εκρωναίων πέδῳ,
κατ' Αστοδον Γάθην τε, τιμία γυνὴ
σεμνῶς ἑορτάζουσιν ὑμνηθήσομαι,
καὶ ζῶσα καὶ θανοῦσα μὴ λήθης τυχεῖν,
ὡς ἀντ ̓ ἔρωτος καὶ γαμηλίου λέχους
πόλιν, σέθεν πορθοῦντος ἀγρίᾳ χερί,
σώσασα, τυμβόχωστον εὔοδμον γάνος
|