Vibrârunt, animi figna ferena boni.

Mutua jamque novos agnofcunt corda calores,
Queîs nihil effe doli caftus utcrque putat ;

Sæpè et jucundi carpebant gaudia amoris ;
Gaudia crudelis fors diuturna negat.

Nam foror Edwini, cui mens livoris et odî
Plena fuit, fævâ concipit arte dolos;

Quin et nulla patrem pietas, clementia nulla
Mollit; non faxum durius, auctor opum.

Viderat ille diù alternas jam pascere flammas,
Viderat ille diù pascere, corde ferus ;

At tandèm ulteriùs vetuit producere amores :
Edwini pectus prælia quanta trahunt!

Impete diverfo motus, non jussa recufat,
Sed rapit injuffu pectore fixus amor.

Sæpè tegunt fentes inter dumeta vagantem,

(Nam pater iratâ vifere voce vetat)

Fraude

Fraude notare probâ veftigia fæpè folebat,

Quò lacrymofa pedes contulit Emma fuos;

Sæpè etiam errabat lunæ fub luce malignâ,
Exfpirans animo triftia multa gravi.

Quo fuit ore decor, miferi nunc pallor amantis:
(Languida fic ventis lilia quaffa cadunt)

Jamque angore animos fero cruciante, parentes
Impendent nato, quem mala fata premunt.

Ora rigant lacrymis, votis cœlumque fatigant;

Ah! quid vota juvant, quid lacrymæve juvant?
Ah! morior; morior; pia fi clementia (clamat)

Corda movet, mæftis, oh! mihi cara, precor,
• Adftet nunc oculis, femper mihi fola voluptas !'
Adftat, mæsta manum jam tenet ipfa manu,
Et gelidam fpargit lacrymis; aurora cadenti

Narciffo roris fic nova fpargit aquas.

At malefida foror verba anxia comprimit Emma,

Quæ

Quæ dictura fuit; (væ! fuit atra foror)

• O dilecte mihi juvenis, mihi vivito, vivito care.”
Exfpes inde domum vix trahit Emma pedes.

Aura fepulchretum luftranti frigida spirat,
Et bubo mortis carmina voce ftrepit;

Nocte fub Edwinus (fic mens fua territa fingit)

Quoque rubo volitat, quoque fonoque gemit. Nunc fola et turbata metu, loca facra filentûm Tranfierat, matris pertigeratque domum, Cum campana gravis præfagas perculit aures,

Et fatum ventis trifte fonare dedit.

Actum eft: exclamat; fugit pulcherrimus ille,

Et mihi non pofthac confpiciendus erit.

Ah! jam difruptum, cor jam mihi pectora pulfat :"
Dixit, et inflexit morte gravata caput.

DE TEMPESTATIBUS,

QUE NUPER ET CREBRO PLAGAM INDIE

OCCIDENTALEM VEXAVERUNT.

Χθων σεσαλευ]αι βρυχια δ' ήχω

Παραμυκάται βροντης

Σκιρτα δ' άνεμων πνευματα παντων.

ESCHYL.

EU miferos! cecidere adeo mortalia rerum

HEU

Ventorum furiis? Quà panditur Atlantæum Æquor, et inde frequens nudo nunc infula furgit Littore, Mufa, fere recolas monumenta procellæ. Ergo etiam terris, quas circum flammea cœli

Zona premit, folisque jubar ferit impete recto,

Sæpiùs his fuper arma Deus minitantia præfens

Explicat; hîc nubes gravidas longo agmine aquarum,

Fulminis hic fævas vires, hîc murmura cæca

Inque cavis terræ penitus, perque aera nigrum,
Et conjuratos rapido vexamine ventos.

Sic ferè Cycladibus numen donavit honores
Occiduis, hinc et felicia rura colonus

Canniferas fperat meffes. Quando ingruat æftus
Jam propior, flexufque obeat rota fervida folis
Canceris ad metas, folennia figna precatur
Incola follicitus; vix formidabile fulgur
Sæpè adeo fplendere videt fub nocte ferenâ,
Et, fi quando tegat nubes tonitralia cæli,
Scintillare ignes, circumque alludere pulchro
Continuos motu. Sed fpes arrecta fubindè,
Ac timor invadit mentem, ne fævior inftet
Tempeftas, fimul ac spirent incerta plagarum
Flamina, quæ dudùm Phœbi lenire folebant

Ardorem placidè, radentia nota viaï.

Haud equidem memorare libet, quas faucibus undas

Hauriat